SR&BB

Stichting Rhythm & Blues Breda

Verslag Katie Bradley & Dave Ferra, Shut Up & Listen concert 15 april

Bradley en Ferra hebben een fijne dynamiek op het podium; ze lachen en genieten en doen wat ze doen met passie en liefde. Het is het gemak dat ze duidelijk naar elkaar voelen dat hun shows decoreert met een air van vriendschap en intimiteit die doorsijpelt naar het publiek. Het is moeilijk om niet te genieten van de twee innemende persoonlijkheden op het podium.

image

Shut Up and Listen 15 april 2019 in Bel Air : Katie Bradley & Dave Ferra

Het wordt langzaam warmer en de eerste zonnestraken worden dankbaar ontvangen. Met de stijgende temperaturen komt hier en daar het zomergevoel stiekem tevoorschijn. Het is de stem die ons zegt: “het is een warme zomerdag en ja, het is een maandag en morgen moet je werken, maar waarom niet genieten van een avondje uit? Hoeveel warme maandag avonden ga je nog de kans krijgen? En hoelang ga je ontkennen dat je eigenlijk heel graag even wilt gaan ontspannen?” als dat stemmetje tevoorschijn komt, gebeuren er vaak hele fijne dingen.
Het is op deze warme maandag avond een gezellig ogende boel in de Bel Air. Er wordt vrolijk gekletst en zelfs Katie Bradley en Dave Ferra staan voorafgaand aan het concert samen achterin de zaal te babbelen. Alleen de eenzame ziel zal het opgevallen zijn dat het concert wat aan de late kant begint. Maar zelfs als de artiesten het podium opgaan en het eerste nummer wordt ingezet, blijft die ontspannen sfeer hangen. Bradley en Ferra hebben een fijne dynamiek op het podium; ze lachen en genieten en doen wat ze doen met passie en liefde. Het is het gemak dat ze duidelijk naar elkaar voelen dat hun shows decoreert met een air van vriendschap en intimiteit die doorsijpelt naar het publiek. Het is moeilijk om niet te genieten van de twee innemende persoonlijkheden op het podium.
image
Voorbij het natuurlijke charisma is er een basis van muzikaliteit die alles ondersteunt. Ferra speelt akoestisch en met Dobro, Bradley speelt mondharmonica. Het is een oude blues combinatie die werkte voor Muddy Waters en sindsdien nooit meer ter discussie is gesteld. Het is dan ook met een lach dat Ferra het publiek vraagt: “Is there anyone who thinks two is too many harmonicas?”. Wat blijkt, twee is een zeer acceptabel aantal mondharmonica’s wanneer de set list werkt. Bradley en Ferra hebben een respectabel repertoire van eigen materiaal en daarnaast en eindeloos arsenaal van klassiekers van blues tot jump jazz en R&B. Ondanks dat de set list geïmproviseerd wordt, valt alles netjes op zijn plaats. Alles is gevarieerd genoeg om interessant te blijven, maar de gelimiteerde instrumentatie en de stijl van spelen geeft het geheel haar continuïteit. radley en Ferra hebben beide een goede stem, al lijkt Bradley hier een daar wat meer volume en kracht in haar noten te leggen. Het is dan ook mooi om te zien hoe ze geen moeite heeft om een tweede stem te zingen of soms helemaal van het podium te blijven als Ferra een nummer speelt. Beide gunnen elkaar de spotlight en beide zijn niet bang om de fakkel te dragen. Het is een aandoenlijke teamspirit. Maar dat betekent niet dat ze overal mee wegkomen. Er zijn heir en daar wat puntjes die het ritme uit het optreden halen. Meest opvallend is het feit dat Ferra moet wisselen van gitaren meer geen standaarden heeft meegenomen naar het podium. Dit probleem wordt in de tweede set kundig opgelost maar houdt dingen wat onnodig op in de eerste. “we’re almost organised” grapt Ferra. Een ander nadeel is dat omdat de set list niet vast staat wordt er veel onderling gesproken en dus heerst er stilte van tijd tot tijd in de zaal (enigszins een prijselijk feit, het publiek heeft het motto Shut Up and Listen in ieder geval goed begrepen, maar stilte is het laatste wat je wil als je naar een concert gaat).image
Maar al deze dingen kunnen vergeven worden omdat de sfeer goed is en het is lekker weer buiten. Het enige nadeel dat overblijft als je alles objectief bekijkt is dat Bradley en Ferra wellicht te weinig eigen materiaal spelen. Er zijn momenten dat alles in één keer begint te werken op een ander niveau. Als elke timing elke noot en elke trilling goed voelt. het zijn de pareltjes van live muziek en het is de reden dat we naar het stadion of de bar gaan om iemand fysiek muziek te zien maken. Het viel op dat die momenten bijna altijd gebeurde bij een origineel nummer geschreven door Bradley of Ferra. Dat is niet te zeggen dat de covers niet goed waren, maar er was geen magie. Wellicht is dat een menig, of speelde ze per toevalligheid mijn ideale set van hun eigen nummers. Maar ik geloof dat er meer te halen viel voor het Britse duo, maar wat maakt het ook uit als de zon schijnt. 
(Ayrton van Noort)